Barbariteit is een concept dat ontstond in het tijdperk van de Oudheid. Welke betekenis heeft het vandaag?

In het tijdperk van de Oudheid was het meest spirituele volk de Grieken. Dit blijkt uit talrijke monumenten van literatuur en kunst. Inozemtsev, die niets begreep in filosofie, poëzie en drama, riepen de Grieken barbaren. Dit woord werd gevormd als gevolg van de onomatopoeia van de vreemde spraak van vreemden. Barbariteit is een concept dat vandaag wordt gebruikt. Wat betekent dat?

barbaren

Deze definitie van de Grieken gaf buitenlanders. De barbaren spraken in een onbekende taal en respecteren niet de culturele waarden. Maar het woord is niet van oude Griekse afkomst. Dit concept is stevig ingebed in moderne Europese talen uit het Latijn. Het feit is dat de Grieken ook de Grieken oorspronkelijk barbaren noemden. Maar later realiseerden de Latijnen veel in cultuur en wetenschap. Daarna begon ze, net als de inwoners van de veroverde staat, deze vreemde bijnaam aan de buitenlanders te geven.

Barbarisme is een fenomeen waar filosofen, etnografen, historici en sociologen over hebben geschreven. In de wetenschappelijke zin heeft het begrip verschillende betekenissen. In de alledaagse toespraak is barbarisme een neiging tot vernietiging, een onwetende houding ten opzichte van historische en culturele monumenten.

Dit concept heeft verschillende semantische nuances. Het extreme vorm dat barbarisme kan hebben? Het is vandalisme. In de criminele praktijk verwijst deze term naar ontheiliging, beschadiging van gebouwen en monumenten.

voorbeelden

Volgens de kunstenaar Nikolai Akimov zijn barbaren mensen waarvan de karakteristieke eigenschappen aspiratie zijn, een oncontroleerbaar verlangen om iets te vernietigen dat hun begrip overschrijdt. Voorbeelden van onwetende houdingen ten opzichte van spirituele waarden zijn de massavernietiging van kerken en kloosters in Sovjet-Rusland.

Joseph Delil geloofde dat barbarisme niet alleen de vernietiging van schilderijen en andere kunstprestaties kan worden genoemd, maar ook het verlangen om ze alleen te genieten. Volgens de woorden van de Franse sterrekundige kunnen sommige verzamelaars ook worden genoemd het woord dat Herodotus zo vaak in zijn werk gebruikte in relatie tot de naburige wilde volkeren.

Jean Zhores noemde de revolutie een barbaarse vorm van vooruitgang.

De oude Grieken geloofden dat alleen vreemden onwetend zouden kunnen zijn. Historicus Konstantin Kushner merkt op dat barbaren in elke natie aanwezig zijn.

In poëzie

Musa Jalil is een Tatarische dichter, een antifascist. Zijn werk wordt doordrongen met een dorst naar vrijheid, een oproep om te vechten tegen dictatuur en geweld. Een van zijn meest opvallende werken is barbarisme.

Musa creëerde een aantal werken op een anti-fascistische thema. Later, na de dood van de dichter, werden ze gecombineerd in een collectie. Het gedicht "Barbarity" is de meest oprechte van hen. Dit concept impliceert hierbij niet het verwennen van culturele waarden, maar wreedheid, onmenselijk verlangen om het hele leven te vernietigen.