FormatieVerhaal

Romeinse weg: beschrijving, geschiedenis, kenmerken en interessante feiten

De oude Romeinse wegen omvatten niet alleen Rome zelf, maar ook zijn enorme rijk. Eerst verschenen ze in Italië, en vervolgens werd hun constructie uitgevoerd in verschillende delen van Europa, Azië en Afrika. Het gecreëerde netwerk heeft elk punt van het rijk verbonden. Aanvankelijk was het uitsluitend bestemd voor het leger, maar in vredestijd verhuisden koeriers en caravans rond het, dat was van groot belang voor de hele samenleving. De oude wegen werden al eeuwenlang gebruikt, zelfs na de val van het grote rijk.

Monument van de oudheid

Uniek voor zijn tijd, de kwaliteit van de Romeinse wegen was het resultaat van het staats toezicht op hun bouw. Al in de wetten van de twaalf tafels (uit de vijfde eeuw v.Chr.) Is de uniforme breedte van de wegen bepaald en de mensen die ernaast leefden verplicht hun percelen te sluiten.

Elke Romeinse weg was met een steen geplaveid, dus het was handig voor reizigers en paarden. Voor de eerste keer heeft censor Appius Claudius Cicus deze constructietechniek toegewend. In zijn richting aan het eind van de IV eeuw eeuw voor Christus. e. Er is een weg gebouwd tussen Capua en Rome. Tegen de tijd dat de republiek een rijk werd, werd het hele schiereiland Apennijn gedekt door dit belangrijke vervoersnetwerk.

Appia Road heeft een verbinding gemaakt tussen Rome en de overzeese landen, die later in de provincies van het rijk worden: Griekenland, Klein-Azië, Egypte. Vandaag, langs de overblijfselen van de oude snelweg, zijn er verschillende monumenten van het verleden. Dit zijn aristocratische villa's die door de joden en christenen van het catacomb worden gebruikt. Naast hen wonen de middeleeuwse vestingwerken en torens, evenals de gebouwen van de Italiaanse renaissance.

Bloei en verval

Elke nieuwe Romeinse weg kreeg zijn naam onder de naam van de censor, waaronder het werd gebouwd, of door de naam van de provincie. Alleen die paden die op het stedelijk gebied waren gevestigd of op hun benaderingen werden gebouwd. De rest van het netwerk was bedekt met puin, zand en grind, materialen die werden ontgonnen in speciale steengroeven.

Op de top van de macht van het oude rijk waren de Romeinse wegen in totaal ongeveer 100 duizend kilometer lang. Het was te danken aan hen dat de staat aanzienlijke inkomsten ontving van de binnenlandse landhandel. Met de hulp van kooplieden werd economische expansie uitgevoerd. Mediterraanse goederen vielen nu in de regio's waar ze niet eens van droomden. De oude Romeinse wegen hielpen om zowel Iberische wijn als Numidiaanse granen te vervoeren.

In de III eeuw was het rijk onder de slag van talrijke barbaarse stammen. Ten eerste plunderen de heidense legers alleen de grensregio's. Echter, toen de macht van de keizers verzwakt werd, begonnen de horden zelfs naar Italië te penetreren. Elke Romeinse weg die onderweg was, vergemakkelijkt de barbariansaanval, zoals in de tijd voor de Latijnse legioenen zelf. Toen het rijk instortte, stopte de bouw van nieuwe wegen. In de 'barbaarse koninkrijken' van de vroege middeleeuwen werden veel ingenieursstructuren van de Romeinen verlaten en vergeten.

Oude Trucs

In de Romeinse staat was er een bijzondere positie van landmeter. Deze mensen waren bezig met het markeren van de route van de toekomstige weg. Om dit werk te vergemakkelijken, werden speciale gereedschappen gebruikt. Onder hen waren lange heersers, de overeenkomsten van de goniometers, driehoekige diopters die nodig zijn om de hoogte en uitlijning te bepalen.

De wegen die door het gekruiste terrein lopen, werden gebouwd met een verminderde neiging voor het gemak en de veiligheid van reizigers. Aan de beurt werd de maat groter. Dit werd gedaan zodat de karren die tegenover elkaar waren, de kans hadden om zonder incident te missen.

Baan van de bouw

Elke Romeinse weg begon met het feit dat alle loten en struiken in zijn plaats werden afgesneden. Na de geodetische berekeningen en metingen werd de markering gedaan. Vervolgens volgde het ontwerp, dat de ingenieurs uitgevoerd. In de bouw betrof slaven, gevangenen of soldaten. Onder hen waren stonecutters, die speciale platen knippen, die in de basis van wegen lagen gelegd.

De constructie werd gelijktijdig uitgevoerd op verschillende locaties die op afstand van elkaar liggen. De weg bestond uit verschillende lagen en stond derhalve licht boven het vlakke terrein. Als de route door de heuvels liep, zouden de werknemers speciale dijken en sloten kunnen bouwen. Kunstmatige verhogingen en depressies hielpen om de transportslagader glad en comfortabel te maken. Toen de dreiging van sedimentatie van de oude Romeinse wegen was uitgerust met steunen.

De stichting bestond uit ongesneden stenen blokken. De gaten tussen hen waren een eenvoudig afvoersysteem (sloten langs de wegen hebben ook graven uitgetapt). De volgende laag zand of grind was nodig om het oppervlak te vlakken. Bovenop leg de aarde of limoen, die nodig was om de doek zachtheid te geven. In sommige gevallen kan de weg op twee manieren verdeeld worden. Eén was voor paarden, de andere voor voetgangers. Een soortgelijk kenmerk was zeer nuttig, als de troepen de weg gebruikten.

Mail en beveiliging

In het oude Rome was voor die tijd de meest perfecte postdienst. Koeriers die het netwerk van wegen hebben gebruikt, verspreiden snel nieuws en berichten naar de meest uiteenlopende delen van een enorm rijk. Voor een dag konden ze het pad van 75 kilometer overschrijden, wat een geweldige prestatie voor het oude tijdperk was. In de regel reed de koeriers op wagens die met de dozen naar de top werden geladen. Als de boodschap dringend was, kon de ambtenaar hem te paard rijden.

Om hun status te benadrukken, droegen koeriers speciaal hoofddeksel van leer. Hun dienstverlening was gevaarlijk, omdat de overval de reizigers kon aanvallen. Langs de wegen werden wachtposten gebouwd. Het leger volgde de orde op de wegen. Sommige kampen groeiden geleidelijk in vestingen en zelfs kleine steden.

Restaurants en tavernes

Langere reis kon niet zonder rusten. Hiertoe bouwden staatsbouwers nachtstations. Ze bevonden zich ongeveer 15 kilometer van elkaar. Ook de paarden veranderden daar. Nog meer comfortabel, maar zeldzaam waren herbergjes en tavernes. In hen zouden reizigers nuttige dingen op de weg kunnen kopen, die door een smid of een squire verkocht werden.

Sommige tavernes (vooral in afgelegen provincies) hebben een slechte reputatie gehad. Dan kunnen de reizigers de nacht doorbrengen met de lokale bevolking. Het is bekend dat in de Romeinse samenleving de alomtegenwoordige gewoonte van gastvrijheid werd geaccepteerd. Naast de herbergen, kunnen ladders en pakhuizen op de wegen raken. Zij werden geregeerd door een speciale dienst die verantwoordelijk was voor de levering van de steden met voedsel.

bruggen

Net als de beroemdste Romeinse weg (Appiyeva, die van de hoofdstad naar Capua leidt), werden bijna alle andere wegen in de directe richting opgereden. De bouwers vermeden de moerassen. Als de route de rivier volgde, probeerden de ontwerpers een wagen te vinden. De Romeinse bruggen onderscheiden zich echter ook van kwaliteit, en sommige van hen (zoals de Trajanovbrug over de Donau) hebben zelfs tot op deze dag overleefd.

Tijdens de oorlog kunnen de autoriteiten de rivierovergang specifiek vernietigen om te voorkomen dat de vijand diep in het grondgebied van het rijk binnendringt. Maar zelfs in dit geval bleven de vorige steunen, en later werden de bruggen snel hersteld. Een kenmerkend kenmerk van hun structuur waren de bogen. Houten bruggen waren meer broos, maar goedkoper.

Sommige veerboten verschillen in gemengde constructie. Ondersteuningen kunnen steen zijn, en vloeren - houten. Dit was de brug in Trier, aan de grens van het rijk met Duitsland. Het is kenmerkend dat alleen in de Duitse stad alleen antieke steensteunen werden behouden. Om te te grote rivieren te overwinnen werden pontonbruggen gebruikt. Er was ook de praktijk van het regelen van een veerdienst.

Kaarten met een antiek wegennet

Tijdens het bewind van de Keizer Caracalla in het begin van de III eeuw werd Ithneraria Antonina samengesteld - een indexboek waarin niet alleen alle wegen van het rijk werden vermeld, maar ook hun afstanden, evenals andere nieuwsgierige gegevens. Sinds de aanleg van de Romeinse wegen in de daaropvolgende jaren is voortgezet, werd de collectie herhaaldelijk aangevuld en aangevuld.

Vele oude kaarten werden vervolgens eeuwenlang in monastieke bibliotheken in heel West-Europa gehouden. In de XIII eeuw maakte een onbekende auteur een perkamentkopie van zo'n oud document. Het artefact heette de Peitinger tafel. De 11-bladige rol schetst het hele Romeinse rijk en het netwerk van zijn wegen bovenop zijn grootsheid.

Er bestaat geen twijfel dat handelsroutes voor ouders dienen als bron van kennis over de volledige mysteries van de wereld. Op de beroemde tafel was het om de wegen dat de namen van verschillende stammen grote gebieden van Afrika naar Engeland en van India naar de Atlantische Oceaan bevolkten.

Openbare wegen

Er zijn veel bronnen over hoe de Romeinse wegen werden gebouwd. Zo zijn bijvoorbeeld de werken van Siculus Flac - de beroemde oude landmeter. In het rijk werden de wegen verdeeld in drie typen. De eerste werden publiek of praetorian genoemd. Dergelijke paden verbinden de grootste en belangrijkste steden.

Openbare wegen, die een breedte van maximaal 12 meter hadden, werden door de staat op schatkistfondsen gebouwd. Om hun bouw te financieren werden soms tijdelijke belastingen ingevoerd. In dit geval werden belastingen opgelegd aan de steden waar deze wegen van het Romeinse Rijk leidden. Het is ook gebeurd dat de route door het land van grote en rijke eigenaren (bijvoorbeeld aristocraten) rende. Toen betaalden deze burgers ook de belasting. De openbare wegen hadden bewakers - ambtenaren, die de staat van het doek bewaken en waren verantwoordelijk voor de reparatie ervan.

Land- en privéwegen

Van de brede publieke wegen waren takwegen (het tweede type, volgens de oude classificatie). Deze paden verbinden de omliggende dorpen met de beschaving. Zij stonden voor het grootste deel van het keizerlijke vervoersnetwerk. Hun breedte was 3-4 meter.

Het derde type wegen waren privé. Zij werden gefinancierd en behoorden tot individuen. Deze wegen werden in de regel gebouwd uit een rijk landgoed en aangesloten op een gemeenschappelijk netwerk. Zij hebben rijke aristocraten geholpen om de hoofdstad sneller van hun eigen villa's te krijgen.

Similar articles

 

 

 

 

Trending Now

 

 

 

 

Newest

Copyright © 2018 birmiss.com. Theme powered by WordPress.